In tijden van Corona

Wie had ooit kunnen denken dat Rien bruisender kon zijn dan Amsterdam? De wereld hield zijn adem in en als de televisie en de krant er niet geweest waren zou de Coronacrisis zomaar aan de meeste bewoners van Rien voorbij hebben kunnen gaan.
Jan werkte lekker door aan de verbouwing van het huis van Harmke, onze overbuurvrouw die ging verhuizen naar een huis aan de kade. Dat is inmiddels klaar en nieuwe projecten bij de schuur zijn weer aan de beurt. Never a dull moment zoals gewoonlijk.

De sloot langs de moestuin werd uitgediept en een pompinstallatie werd aangelegd. Nou hebben sloten hier de neiging om helemaal dicht te groeien met riet, dus met behulp van Piet (de vader van Harmke) werd onze sloot elke week flink onder handen genomen. Met een soort zeis worden de waterplanten systematisch onder de waterspiegel afgesneden. Het schijnt dat als je dat maar vaak genoeg herhaald dat het riet het uiteindelijk opgeeft. Aan het eind van de sloot hebben Jan en Piet een hek ingegraven en vervolgens zijn er vijf graskarpers uitgezet als hulptroepen. Het is de bedoeling dat ze ons werk uit handen gaan nemen… We gaan het zien!

De beeldhouwreis naar Italië ging dit jaar natuurlijk niet door, dus hebben we een tijdelijke werkplaats geflanst in de vorm van een partytent met rondom gordijnen, om het stof wat ik produceer iets te beteugelen. Zonnepanelen schijnen er namelijk niet beter op te worden als ze bedekt worden met een laagje wit marmer.
Het heeft wel iets italiaans als ik bij 29 graden met wapperende gordijnen, uitkijkend over een uitbundig bloeiende tuin, aan het werk ben. Het enige wat er aan ontbreekt is de bel om half 1 die uitnodigd voor een copieuse driegangenlunch.

De stadsboot doet weer goede diensten. Iedere avond tuffen we de vaart af, gewapend met wijn en borrelhapjes, om ergens in het riet de dag uit te luiden.

Gelukkig kan iedereen weer wat makkelijker langskomen om daarvan mee te genieten!