Een plafonnetje

Het was weer een hele gebeurtenis. Bootsma was vroeg begonnen en had tegen de tijd dat we in Rien aankwamen bijna alle lateien (de betonnen stukken boven deur- en raamopeningen) gelegd en de stalen frames in de kopgevels gezet. Met een enorme oplegger werden de holle betonplaten aangevoerd die op de muren gelegd moesten worden. Dit was niet eenvoudig. De platen lagen niet op volgorde, dus moets er eerst nauwkeurig worden uitgerekend waar welke plaat moest komen. Platen van 1 bij 8,5 meter, ca 25 cm dik zijn niet zomaar even te verschuiven. Het was een hoop gemanouvreer om de platen op zijn plaats te krijgen, over het dak heen en achterwaarts weer tussen de stalen spanten door. De bestuurder van de kraan noemde het een ‘prutsputje’, wat Fries is voor ‘een klus waar je eerst goed over na moet denken’.

Om een uur of 4 lag het grootste deel erop. Wat verandert zo’n ruimte dan ineens weer. Behalve dat je de dimensie gaat voelen, wordt het er ook ineens donker door. Als je gewend bent geraakt aan geen dak, dan is dit natuurlijk weer even schrikken.